اوّلاً: پیامبر و امامان(ع) همانند دیگر مردم می‌باشند ودر رابطه با مردم و داد و ستد با آن‌ها به علم عادی رفتار می‌كردند و از علم غیب بهره نمی‌گرفتند. كارهای عادی و روزمره آنها مانند دیگر مردم بود، خوردن و خوابیدن، ازدواج و ... و آن‌ها تافته جدا بافته از مردم نبودند. بتعبیر دیگر علم غیب پیامبر(ص) و ائمه(ع) ملاک عمل به وظایف نبوده است.

ثانیاً : ازدواج‌های پیامبر اسلام(ص) به طور كلی در راستای گسترش اهداف عالی اسلامی صورت می‌گرفت كه از جمله ازدواج با دختر ابوبكر و دختر عمر و دختر ابوسفیان بود، و در رأس این اهداف، هدف سیاسی - تبلیغی بود، در راستای این اهداف پیامبر(ص) با عایشه دختر ابوبكر از قبیله بزرگِ تیم، با حفصه دختر عمر از قبیله بزرگ عدی، با ام حبیبه دختر ابوسفیان از قبیلة نامدار بنی امیه، ام سلمه از بنی مخزوم، سوده از بنی اسد، میمونه از بنی هلال و صفیه از بنی اسرائیل پیوند زناشویی برقرار نمود. ازدواج مهم ترین پیوند میثاق اجتماعی است، به ویژه در آن فرهنگ تأثیر بسیاری از خود به جا می گذارد.

در آن محیطی كه جنگ و خونریزی و غارتگری رواج داشت، بلكه به تعبیر ابن خلدون جنگ و خونریزی و غارتگری جزو خصلت ثانوی آنان شده بود،[1] بهترین عامل بازدارنده از جنگ ها و عامل وحدت و اُلفت، پیوند زناشویی بود. به همین جهت پیامبر(ص) با قبایل بزرگ قریش، به ویژه با قبایلی كه بیش از دیگران با پیامبر(ص) دشمن بودند، مانند بنی امیه و بنی اسرائیل،‌ ازدواج نمود. امّا با قبایل انصار كه از سوی آنان هیچ خطری احساس نمی شد و آنان نسبت به پیامبر(ص) دشمنی نداشتند، ازدواج نكرد.

"گیورگیو" نویسندة مسیحی می نویسد: محمد(ص) ام حبیبه را به ازدواج خود در آورد تا بدین ترتیب داماد ابوسفیان شود و از دشمنی قریش نسبت به خود بكاهد. در نتیجه پیامبر با خاندان بنی امیه و هند زن ابوسفیان وسایر دشمنان خونین خود خویشاوند شد و ام حبیبه عامل بسیار مؤثری برای تبلیغ اسلام در خانواده های مكه شد.[2]

متأسفانه حوادث مربوط به پس از رحلت پیامبر(ص) تا شهادت حضرت زهرا(س) بگونه ای مطرح شده است که گویا در این مدت امام علی(ع) هیچگونه اقدامی برای دفاع از حق مسلّم خود و همسرش انجام نداده است؛ حال آنکه اینگونه نبوده و آن حضرت تمام تلاش خود را برای بدست آوردن حق خود انجام داده اند،منتهی تا آنجایی یپیش رفتند که خطری متوجه اصل دین مبین اسلام نشود،و زمانی که احساس کردند ادامه دادن به طلب حقی که پیامبراکرم(ص) بارها در طول حیات خود به آن تصریح کرده بود و خود همان کسانی که اکنون آن را غصب کرده بودن شاهد آن بودند،ممکن است باعث ریشه کن شدن اسلام ناب شود،اینجا بود که سکوت کردند. خود آن حضرت در اینباره در آغاز خطبه 3 نهج البلاغه معروف به خطبه شقشقیه؛ می فرماید:

«آگاه باشید. به خدا سوگند که « فلان » خلافت را چون جامه‏ اى بر تن کرد و نیک مى‏دانست که پایگاه من نسبت به آن چونان محور است به آسیاب. سیلها از من فرو مى‏ریزد و پرنده را یاراى پرواز به قله رفیع من نیست. پس میان خود و خلافت پرده‏اى آویختم و از آن چشم پوشیدم و به دیگر سو گشتم و رخ برتافتم. در اندیشه شدم که با دست شکسته بتازم یا بر آن فضاى ظلمانى شکیبایى ورزم، فضایى که بزرگسالان در آن سالخورده شوند و خردسالان به پیرى رسند و مؤمن، همچنان رنج کشد تا به لقاى پروردگارش نایل آید. دیدم، که شکیبایى در آن حالت خردمندانه‏ تر است و من طریق شکیبایى گزیدم، در حالى که، همانند کسى بودم که خاشاک به چشمش رفته ،و استخوان در گلویش مانده باشد. مى‏ دیدم، که میراث من به غارت مى ‏رود...».

امام علی(ع) در فرصتهای مختلف به اینکه خلافت و رهبری جامعه پس از پیامبر اسلام(ص) حق مسلم الهی ایشان بوده است، به غصب خلافت توسط عده ای اعتراض می کردند.

در این پژوهش به اثبات یکی از مهمترین وقایع تاریخی اسلام یعنی شهادت رسول خدا (ص) پرداخته شده است. و در آن سعی شده است از قرآن و کتاب های معتبر فریقین استفاده شود.

[20] مریم/7

 [21] هود/71

برگرفته از کتاب:اطلاعات عمومی قرآنی